Teoria względności
Zasady dynamiki Newtona – trzy zasady leżące u podstaw mechaniki klasycznej sformułowane przez
Isaaca Newtona i opublikowane w Philosophiae Naturalis Principia Mathematica w 1687 roku.
Zasady dynamiki określają związki między ruchem ciała a siłami działającymi na nie, dlatego zwane są też prawami ruchu.
I zasada dynamiki
Pierwsza zasada dynamiki Newtona jest rozwinięciem idei Galileusza, który zauważył, że jeżeli usuniemy przeszkody ruchu,
to zniknie potrzeba podtrzymywania ruchu przez jakąkolwiek siłę.
Ruch jednostajny prostoliniowy będzie się odbywać sam przez siebie,
bez żadnej pomocy z zewnątrz, o takim ruchu mówimy czasem jako o ruchu swobodnym.
Galileusz stwierdza, że z każdym obiektem
można związać układ odniesienia i że opisy tego samego ruchu w każdym układzie są równoważne.
Stwierdzenie to nazywane jest zasadą względności. Galileusz opisał także sposób zamiany
wielkości opisujących ruch, gdy zmieniany jest układ odniesienia, zwany transformacją Galileusza.
II zasada dynamiki
Jeżeli na dane ciało działa siła wypadkowa (różna od wektora zerowrego), to ciało to porusza się ruchem
zmiennym z przyspieszeniem wprost proporcjonalnym do tej siły i odwrotnie proporcjonalnym do masy ciała.
III zasada dynamiki
Trzecia zasada dynamiki mówi o wzajemności oddziaływań. Jest ona często nazywana zasadą akcji i reakcji.
Sformułowanie III zasady dynamiki: Jeżeli ciało A działa na ciało B siłą FAB,
to ciało B działa na ciało A siłą FBA, o takim samym kierunku i wartości jak FAB, ale przeciwnym zwrocie.